Het is bijzonder als iemand een manegepaard overneemt om hem van een pensioen te laten genieten. Maar als één persoon voor twee manegepaarden een pensioen verzorgt, is dat wel heel bijzonder. Anneke is zo iemand. Wij spraken met haar af op stal.
Als Anneke aankomt, ligt paard Unamie heerlijk te soezelen op een strobed in de zon. Zodra ze Anneke hoort praten, scannen haar oren als een radar de omgeving af. En nog voor we bij haar zijn aangekomen, is Unamie opgestaan. Zachtjes steekt ze haar neus naar Anneke uit voor een begroeting. Samen lopen ze een rondje over de groepshuisvesting. Anneke voorop, Unamie in haar kielzog. Anneke vindt de begroeting altijd weer een bijzonder moment. ‘Zelfs toen ze nog op de Veluwe stond en ik haar maar één of twee keer per jaar zag, wist ze altijd wie ik was’.
Dierenmens
Anneke is een echt dieren mens. Ze heeft vier katten en een os, ze werkt als vrijwilliger op een schapenboerderij en adopteerde twee manegepaarden. ‘En eigenlijk heb ik meer met koeien!’ zegt Anneke lachend. ‘Met mijn eerste pensioenpaard, Lisa, had ik echt een band’, vervolgt Anneke. ‘Maar met Unamie, had ik niet zoveel. Desondanks heeft ze mij met één blik verleid.’
Anneke is als volwassene op de manege komen rijden. Lisa, een struise Gelderse merrie met veel karakter, was een van haar favoriete paarden. ‘De meeste mensen vonden Lisa niet zo leuk’ vertelt Anneke lachend. ‘Ze ging nooit zo hard. Maar voor mij was dat prima’. Toen Lisa te oud werd voor het manegewerk stond Anneke graag op om haar te adopteren. Lisa kreeg van haar een mooie pensioenplek. Eerst in Benschop en later – toen de boer daar stopte met zijn paardenopvang – op de Veluwe.
En toen was er nóg een paard…
Een paar jaar later was er opnieuw een paard dat met pensioen mocht. Of eigenlijk moest. Unamie was pas 15, maar ze kon niet meer worden bereden. Hoe vind je een nieuwe eigenaar die een verder gezond paard wil overnemen, maar er echt niet meer mee gaat rijden? Vanuit haar stal wierp Unamie een blik naar Anneke. ‘Ik kan het niet beschrijven, maar in die blik zat een heel verhaal. Ik zal dat moment nooit vergeten’, vertelt ze.
En zo verhuisde ook Unamie naar de Veluwe. Na een paar jaar kwam er een plek vrij op een pensioenstal dichter bij huis. Lisa en Unamie konden daar samen heen. Helaas kreeg Lisa een paar dagen voor de verhuizing een hevige koliekaanval. Zij moest worden ingeslapen. Maar Unamie kwam wel. Zij heeft haar plek helemaal gevonden in haar nieuwe paardenfamilie.
We geven Unamie nog een kroel en nemen dan afscheid. Ze kijkt ons even na en loopt dan weer tevreden naar haar vriendinnen in de zon. Het leven is mooi zo.
